Beyond Your Boundaries

Tropisch en koloniaal

De Filipijnen is totaal circa zeven keer groter dan Nederland en heeft naar schatting meer dan 100 miljoen inwoners. Het land is bergachtig en heeft een tropisch klimaat: het is er vrijwel altijd warm en vochtig, met in de maanden juli, augustus en september hevige regenval. De beste reistijd is dan ook januari tot en met april.

Doordat het land lange tijd in Spaanse en daarna in Amerikaanse handen is geweest, heeft de Filipijnen veel westerse invloeden. Zo is een groot deel van de bevolking katholiek, en spreekt vrijwel iedereen goed Engels. Engels is de officiële tweede taal van het land en wordt gebruikt door de overheid, in het onderwijs en voor handel.

Een kraakheldere azuurblauwe zee, hagelwitte strandjes en spectaculaire rotsformaties bij verlaten Robinson Crusoe-eilandjes: Palawan is een waar aards paradijs. Een ábsoluut hoogtepunt van elke Filipijnen-incentive 

Palawan

Kijk naar een kaart van de Filipijnen en je ontdekt een vaag skeletpatroon. De rechterarm van dit skelet wordt gevormd door Palawan, dat net een stukje afgedreven lijkt te liggen van de rest. De provincie Palawan omvat 1700 verschillende eilandjes en vormt misschien wel de mooiste regio van de Filipijnen. In het binnenland zijn tropische jungles en vulkanische bergen, aan de kust beschutte baaien en magnifieke koraalriffen. Die laatste zijn het mooist rond El Nido, in het noordwesten, waar de gekleurde riffen en begroeide kartsrotsen grenzen aan kraakhelder water. Dit is dan wel ook meteen de toeristisch meest ontwikkelde plek van Palawan. Want waar de eilandprovincie zo’n 10 jaar geleden nog wel eens ‘the last frontier’ van de Filipijnen werd genoemd, hebben toeristen dit stukje paradijs inmiddels redelijk ontdekt. Maar buiten El Nido, bijvoorbeeld in Port Barton of Coron, is van massatoerisme nog absoluut geen sprake.

Witte zandstranden, volop wateractiviteiten en een bruisend uitgaansleven: Boracay is het bekendste en populairste vakantie-eilandje van de Filipijnen.

Boracay

In de Visayas in het midden van de Filipijnen ligt het piepkleine eilandje Boracay, dat amper 7,5 kilometer lang is en 700 meter breed. Toch is dit een van de meest geliefde bestemmingen van het land. Niet alleen vanwege de prachtige witte zandstranden en het helderblauwe water, maar ook door haar bruisende nachtleven. Als je ’s avonds geweldig wilt feesten in internationaal gezelschap en de volgende dag lekker wilt uitkateren op een hagelwit strand, dan is Boracay jouw place to be. Verwacht geen totaal ongerepte verlaten stranden: Boracay is de meest toeristische bestemming op de Filipijnen. Doordat het toerisme zo snel is toegenomen en het eiland dit niet aan kon, heeft President Duterte besloten het eiland vanaf 26 april 2018 een half jaar te sluiten. In deze tijd zal het eiland verbeteringen aanbrengen wat betreft riolering en afvalverwerking.

Eenzame witte strandjes vol palmen, kraakhelder water in alle soorten blauw en verstopte lagunes tussen groenbegroeide karstrotsen: El Nido is de populairste toeristenbestemming van Palawan en het is te begrijpen waarom.

El Nido

Alhoewel de provincie Palawan met onder meer de Underground River, Honda Bay en Coron nog meer unieke plekken herbergt, is El Nido toch wel de bekendste. De naam verwijst naar het stadje El Nido, maar wordt ook gebruikt voor het gebied in z’n totaliteit, inclusief de Bacuit Archipel. Deze archipel vol kleine (veelal onbewoonde) eilandparadijsjes bevindt zich pal voor de kust van El Nido, in het noorden van het hoofdeiland Palawan. Vanuit El Nido worden onder meer boottours georganiseerd met snorkelstops, lunches op eenzame stranden en kajaktrips.

Houd ervan of haat het, Manilla is een kosmopolitische chaos vol verkeer en smog. Een bonte mix van moderne wolkenkrabbers, Spaanse kerken en armoedige sloppenwijken. Niet bepaald een tropisch paradijs, maar wel een boeiende, rauwe metropool.

Manilla

Vele reizigers beginnen hun Filipijns avontuur in de hoofdstad Manilla, op het eiland Luzon. Hier ligt Metro Manilla, een aaneengegroeide stedelijk agglomeratie die bestaat uit de stad Manilla en zestien andere steden zoals Makati en Quezon. In totaal wonen er in Metro Manilla zo’n 13 miljoen inwoners, waarvan zo’n 1 à 1,5 miljoen in de eigenlijke stad Manilla.

Manilla verdient geen schoonheidsprijs, zo eerlijk willen we wel zijn. Het is een chaotische, smerige en snoeihete metropool die feitelijk een ongeordend samenraapsel is van diverse aan elkaar gegroeide steden en (sloppen)wijken. Een grotendeels arme stad ook, met overal slapende mensen langs de straat. Maar de stad is essentieel als je de Filipijnen wilt leren kennen. Want komend uit andere Aziatische landen zie je ineens overal katholieke kerken, markten die qua kleuren bijna Zuid-Amerikaans aandoen (wandel door volksbuurt Quiapo!), een ommuurd Spaans stadsgedeelte (Intramuros) met paard-en-wagens, Amerikaanse foodketens op elke straathoek, duizenden kleurrijke ‘jeepneys’ die de wegen sieren. En opvallend: erg weinig toeristen en bijbehorende faciliteiten. Geen English breakfasts, happy fruit shakes en cocktailbuckets. Geen drommen westerse jeugd met ontbloot bovenlijf en flesjes bier in de hand.  De coole Filippino’s kijken ook niet op of om als ze je zien. Waar je in de rest van Zuidoost-Azie met haast onderdanige locals te maken hebt, ben je hier niets bijzonders. Men is vriendelijk en kletst met je, maar je bent niet meer of minder. En zo hoort het!